کتاب چطور مثل داوینچی فکر کنیم اثر دانیل اسمیت ترجمه سیامک دشتی نشر ایران بان

لئوناردو داوینچی زندگی خود را از «هیچ» آغاز کرد. حتی تا زمانی که زنده بود، اکثرا او را یک هنرمند «معمولی» و اندیشمندی که گاهی فکر های عجیب و غریب به سرش می زند، می دانستند. اکنون نزدیک به پنج قرن و نیم از زادروز او می گذرد. هرچند پس از این همه سال، هنوز داوینچی و زندگی او در هاله ای از رمز و راز باقی مانده است، اما حالا دیگر همه او را به عنوان مشهورترین هنرمند و یکی از اندیشمندان استثنایی در تمام اعصار می شناسند. اگر در حال حاضر از کسی که حتی علاقه ی مختصر و مبهمی به هنر داشته باشد هم بخواهید از هنرمندانی در گذشته و حال نام ببرد، ممکن است که او مثلا از پیکاسو یاد کند، اما حتما نام داوینچی را از قلم نخواهد انداخت. تابلوی «مونالیزا» اثر خیره کننده ی داوینچی است که نقاشان زیادی تلاش کرده اند به نحوی، و گاهی هم به شکلی مضحک، از آن تقلید کنند. طی چندین نسل که از آفرینش این اثر می گذرد، نسخه های تکثیر شده ی «مونالیزا» زینت بخش دیوار اتاق های بسیاری از افراد عادی و به ویژه دانشجویان هنر بوده است. اما این اثر فقط به این دلایل شهرت جهانی کسب نکرده است. «مونالیزا» زنی است با لبخندی معماگونه بر لب و چهره ای عجیب که هیچ شباهتی به زنان زمان خود ندارد. چهره ی رازآلود او در عین حال هم پیام صلح و آشتی به بینندگانش می دهد و هم انگار چیزی شبیه دود مواد مخدر از خود ساطع می کند!