کارگاه وندل

آیا تا به حال چیزی اختراع کرده‌اید؟ اصلاً دوست دارید این کار را انجام دهید؟ جواب موش بامزه و کوچولوی داستان «کارگاه وِندِل» به این پرسش‌ها یک «بله» محکم است.

حیوانات در دنیای داستانی، همان موجودات دنیای واقعی نیستند. آن‌ها فکر می‌کنند، کار می‌کنند، دوست پیدا می‌کنند، کتاب می‌خوانند و خیلی کارهای دیگر. مثل همین وِندل خودمان که در این داستان یک کارگاه دارد.

کارگاه وِندِل جایی است که موش خوش‌فکر در آن چیزهای زیاد درست می‌کند. چون او یک مخترع است. البته گاهی وقت‌ها اختراعاتش کار نمی‌کنند و باید آن‌ها را دور ‌انداخت.

وِندل کوچولو هر روز لباس کار یک‌سره‌ی آبی‌رنگش را می‌پوشد، راهی کارگاه شلوغ‌وپلوغش می‌شود، آچارها و ابزارهایش را برمی‌دارد و شروع می‌کند به اختراع کردن؛

وِندل از صبح تا شب مشغول اختراع است و فرصت نمی‌کند کارگاهش را جمع‌وجور کند.

کارگاه وِندِل همین‌طور نامرتب‌تر و خیلی نامرتب‌تر و خیلی خیلی نامرتب‌تر می‌شود. اینجا است که وِندل به فکر افتاد تا یک دستیار اختراع کند. اسمش را هم گذاشت «دنگ دنگی».

دنگ دنگی تخت را مرتب می‌کند. لباس‌ها را تا می‌کند. زمین را آب‌وجارو می‌کند.

فکر می‌کنید وِندل خوشحال است؟ اصلاً…

چون کارهای دنگ دنگی خیلی عجیب است. مثلاً همین مرتب کردن تخت یا تاکردن لباس‌ها و حتی آب‌وجارو کردن که باید آن‌ها را در تصاویر کتاب دید.

بله این‌گونه بود که مشکل بزرگ وِندل شروع شد… .

کریس ریدل در این کتاب تمام جزئیات زندگی و کارگاه وِندِل را ازجمله همین به‌هم‌ریختگی به تصویر کشیده. او یکی از بهترین نویسندگان معاصر کودک است.

هدف او در این داستان فقط یادآوری نظم در زندگی نیست. او دست روی مشکل بزرگ‌تری می‌گذارد که امروزه گریبان‌گیر زندگی بشریت است.